Ի՞նչու ուսուցիչը որոշեց կարդալ հանկարծակի գտած շարադրւթյունները։
ՈՒսուցիչը որոշեց շարադրությունները կարդա, որ հիշի նրա հին ուսանողներին
2․Ի՞նչը ստիպեց ուսուցչին փնտրել և գտնել իր աշակերտներին։ Երբ գտավ նրանց, ի՞նչ հասկացավ։
Ուսուցիչը նրանց ուզում էր տեսնել և հասկանալ նրանք իրենց շարադրությունի գրված գործով են աշխատում
3․Ի՞նչ ես կարծում, երազանքին հասնելը իսկապես հնարավո՞ր է․ ի՞նչը կարող է օգնել, և ի՞նչը խանգարել՝ երազանքին հասնելու ճանապարհին։
Այո, հնարավոր է, Որովհետև իմմով շատ խազվադեպ են երազանքներս խանգարվում:
4․Ի՞նչ տարբերություն երազանքի և նպատակի միջև, ի՞նչի հետևից գնալն է ճիշտ, և ի՞նչու։
Երազանքն դա են է , որբ որ դուդա երազում ես ու ամեն պահի կարող է կատարվել
Նպատակը դա են է երբ, որ դու դժվարրին ճանապարհ անցնելով նպատակին են հասցնում:
5․Գրի՛ր քո ամենամեծ երազանքի և ամենամեծ նպատակի մասին։ Ո՞րին ես ավելի շատ ձգտում։
Ես երազանք չունեմ:
Ջանի Ռոդարի Ի՞նչ եմ դառնալու
Մի անգամ ուսուցիչ Գրամատիկուսը, երբ իր հին պահարանն էր փորփրում, մի տուփ, գտավ , որի մեջ ինչ-որ դեղնած թերթիկներ էին դրված: Պարզվեց՝ դրանք այն աշակերտների գրած շարադրություններն էին, որոնց նա դասավանդել էր երեսուն տարի առաջ, երբ նա ապրում էր ուրիշ քաղաքում:
Շարադրության թեման էր. «Ինչ եմ ուզում դառնալ, երբ մեծանամ »: Այդպես էր վերնագրված յուրաքանչյուր թերթիկը, իսկ թերթիկի անկյունում գրված էր աշակերտի անունը և ազգանունը: Ընդամենը քսանչորս թերթիկ ՝ Ալբերտի Մարիո, Բանետի Սիլվեստրո, Կարիզո Պասկուալե…
Ուսուցիչ Գրամատիկուսը որոշեց փնտրել իր ալբոմի մեջ այդ դասարանի աշակերտների նկարները՝ փորձելով հիշել այդ երեխաներին:
-Սա պետք է որ լինի Դզանետի Արտուրոն: Իսկ, միգուցե, հակառա՞կը, Ռիգի Ռինալդոն: Ոչ, ցավոք, ես արդեն չեմ հիշում այս երեխաներին:
Նա նկարները մի կողմ դրեց և սկսեց կարդալ դեղնած էջերի վրա գրված շարադրությունները՝ ժպիտով նկատելով քերականական սխալները: Ի՞նչ նշանակություն կարող է ունենալ երեսուն տարի առաջ բաց թողնված տառը:
«Երբ ես մեծանամ, – գրում էր Ալբերտի Մարիոն, – դառնալու եմ օդաչու: Իսկ մինչ այդ ես հավաքում եմ ինքնաթիռների նկարներ՝ կտրելով դրանք թերթերի միջից: Նայելով դրանց՝ ես երազում եմ իմ ապագայի մասին…»:
— Ախ, Մարիո, երազել բառը գրվում է Ե տառով, ոչ թե ՅԵ:
-Հուսով եմ, – հոգոց հանեց ուսուցիչը,- այդ սխալը չի խանգարել նրան իրականացնել իր երազանքը:
«Իմ հայրիկը սանիտարական սարքավորումներ է վաճառում, և ուզում է, որ երբ մեծանամ, շարունակեմ նրա գործը: Իսկ ես ուզում եմ դառնալ երաժիշտ: Ես ունեմ բարեկամ, ով նվագում է ջութակ և…»
Ուսուցիչ Գրամատիկուսը վեր կացավ աթոռից, որպեսզի միացնի լույսը, որովհետև մինչ նա կարդում էր շարադրությունները, փոքր ինչ մթնել էր: Եվ այդ պահին նրա գլխում մի միտք ծագեց:
-Օ՜, ոչ, ինչպիսի հիմարություն,-բացականչեց նա:
Բայց այդ պահին նա հասկացավ, որ որոշումն արդեն ընդունված է, և հաջորդ առավոտ…
Առավոտյան ուսուցիչ Գրամատիկուսը նստեց գնացք և ուղևորվեց հենց այդ քաղաքը, որտեղ ուսանել էր երեխաներին: Ժամանելով այնտեղ՝ նա գնաց հասցեների տեղեկատվական կենտրոն, գրպանից հանեց իր նախկին աշակերտների ցուցակը և սկսեց փնտրել հասցեները: Նա ուզում էր իմանալ՝ արդյո՞ք իրականացել են նրանց երազանքները, դարձել են նրանք ինչ ցանկանում էին դառնալ, երբ փոքր էին:
Ես պետք է ձեզ իրականությունը պատմեմ, ինչքան էլ այն տխուր լինի: Ես պետք է ձեզ ասեմ, որ ուսուցիչը շատ տխրեց, երբ ավարտեց իր փնտրտուքները:
Օրինակ, նա իմացավ, որ իր նախկին աշակերտներից երեքը զոհվել են պատերազմի ժամանակ, հայրենիքից հեռու: Նրանց երազանքները չէին կատարվել: Երիտասարդությունը ընդհատվել էր:
Նա իմացավ, որ Ալբերտի Մարիոն դարձել է ոչ թե օդաչու, այլ մատուցող: Դա էլ է մասնագիտություն, սակայն ոչ ոք երբևէ չի գրում շարադրություններում. «Երբ մեծանամ, ուզում եմ դառնալ մատուցող…»: Ամեն դեպքում մատուցողները շատ շատ են:
Վաճառականի տղան նույնպես չէր դարձել երաժիշտ, այլ զբաղվում էր գազի բալոնների առքուվաճառքով:
Որոշ երազանքներ ժամանակի ընթացքում փոխվում են, ինչպես օրինակ տարվա տարբեր եղանակներին կենդանիները փոխում են իրենց կաշին: Մյուսները փչացնում են կյանքը, ինչպես ուժեղ քամին է վնասում տերևներին՝ պոկելով դրանք ծառից:
Եվ վերջապես ուսուցիչը իմացավ, որ Կորսիկի Ռենցոն, ով երազում էր դառնալ էլեկտրիկ, նույնպես դարձել է ուսուցիչ, և նա որոշեց փնտրել նրան:
-Ինչպե՞ս ես, սիրելի՛ Ռենցո: Հիշու՞մ ես՝ մի ժամանակ դու երազում էիր դառնալ էլեկտրիկ:
-Ե՞ս: Հնարավոր չէ…
-Այո, այո, տես, ահա քո շարադրությունը:
-Տարօրինակ է: Իսկապե՞ս իմն է: Բայց ես ոչինչ չեմ հիշում դրա մասին:
-Պարզվում է՝ դու այն ժամանակ ճիշտը չես գրել:
-Ո՞վ գիտե, միգուցե…
Ուսուցիչ Գրամատիկուսը երկար մտածեց այդ մասին: Դեռ ավելին, նա առ այսօր մտածում է…